Inglourious Basterds

ATH! Varist SPOILERA!

Ég er ótrúlega nálægt því að breyta topp 10 listanum mínum akkúrat núna. Þannig er nefnilega mál með vexti að ég var að koma heim af Inglourious Basterds og hún var bara algjör "fokking" snilld! Ég fór í bíóið með miklar væntingar, enda hafði ég einungis heyrt góða hluti um myndina, og hún stóðst þær fullkomlega.

Leikstjóra og handritshöfund myndarinnar, Quentin Tarantino, ættu allir að þekkja. Hann hefur getið sér gott orð með myndum eins og Pulp Fiction, Reservoir Dogs og Kill Bill og Inglourious Basterds mun hiklaust fleyta honum áfram í ólgusjó kvikmyndaiðnaðarins .Kvikmyndunarstíll Tarantinos einkennist af ofbeldisfullum eða grafískum senum, löngum skotum, "mexíkóskum einvígjum" og öfgakenndum ofur-nærmyndum. Hann skiptir myndunum sínum oft í kafla (e. chapters) og það er einmitt raunin í Inglourious Basterds.

Hvert og eitt skot í myndinni er sannkallað listaverk. Ég stóð mig ótrúlega oft að því að dást að vel völdum sjónarhornum og skemmtilega skipulögðum fókus-breytingum. Sjónarhornin í myndinni eru eins mismunandi og þau eru mörg og því frumlegri sem þau eru, því skemmtilegri gera þau senuna. Annað sem mér fannst mjög skemmtilegt var tilhneiging Tarantinos til þess að gefa sér tíma í hverja senu. Myndin innihélt margar heillangar senur með hægum díalógum, sem gengu fullkomlega upp og ástæðan fyrir því var sennilega færni leikaranna, í bland við kænsku leikstjórans til þess að koma alltaf með ný og ný sjónarhorn sem héldu manni ánægðum. Tarantino er ekki hræddur við að sýna miklar nærmyndir af þegjandi andlitum sem voru oftar en ekki stórskemmtileg skot.

Tónlistar- og hljóðvinnsla myndarinnar var líka til fyrirmyndar. Það er oft talað um að tónlist í kvikmynd sé góð ef maður verður ekki mikið var við hana. Eftir að hafa séð þessa mynd er ég því algjörlega ósammála. Ég tók ótrúlega mikið eftir tónlistinni í myndinni, og það var sko alls ekki á slæman hátt. Tónlistin bætti oft senurnar til muna og jók svo sannarlega á spennuna þegar það átti við. Í áhrifamestu atriðunum var tónlistin stillt í botn og það var ekkert nema geðveikt!

Leikararnir í myndinni voru ekki af verri endanum. Þar gat að líta stjörnur á borð við Brad Pitt, Mike Myers og Samuel L. Jackson (ókei, hann sást samt aldrei, hann var bara voice over...) en stórstjarna myndarinnar, maðurinn sem gjörsamlega átti myndina var enginn annar en austurríski leikarinn Christoph Waltz, sem hlaut einmitt verðlaun sem besti leikarinn á Cannes-kvikmyndahátíðinni nú í ár. Það kom í hans hlut að túlka hinn lævísa smjaður-herforingja Hans Landa. Karakterinn virðist vera ljúfur og hláturmildur, en það er stutt í illa nasistann sem leynist undir yfirborði smjaðrarans. Hans Landa þrífst einskis og myndi glaður fórna sínu eigin föðurlandi, ef hann fengi eitthvað út úr því sjálfur. túlkar WaltzHans Landa á ótrúelga skemmtilegan hátt, hann hefur fullkomna stjórn á líkama sínum og er á köflum svolítið kjánalegur. Eftirminnilegasta grínið í myndinni kom undir lokin þegar Hans Landa varð ofur-spenntur og gargaði "It's a Bingo!!" Þá dó salurinn úr hlátri yfir þessari ótrúlega asnalegu setningu, sem kom frá þessum virðulega og illgjarna nasista.

Leikararnir í myndinni stóðu sig allir með prýði. Þeir voru vel castaðir, nema kannski Mike Myers, sem lék stórundarlegt og lítið hlutverk sem hentaði honum ekkert allt of vel. Ég hefði viljað sjá Mike Myers fá Mike Myers-legra hlutverk... þar fyrir utan var allt óaðfinnanlegt. Brad Pitt lék Bandaríkjamanninn Aldo Raine mjög vel og var algjör töffari með suðurríkjahreiminn sinn. Mélanie Laurent túlkaði togstreitu gyðingakonu í nasistaheimi mjög sannfærandi og fékk mig svo sannarlega til þess að finna til með sér. Dauði hennar var óneitanlega eitt stærsta mómentið í myndinni.

Mér hefur alltaf fundist það einstaklega kjánalegt að leika sögufrægar persónur í kvikmyndum, persónur sem allir vita hvernig litu/líta út. Maður kaupir karakterana ekki jafn auðveldlega, vegna þess að maður veit nákvæmlega hvernig karakterinn á að líta út. Adolf Hitler í Inglourious Basterds var engin undantekning þar á. Mér fannst leikarinn alltaf frekar kjánalegur og allt of "silly" til þess að hægt væri að taka honum alvarlega. Til samanburðar má nefna túlkun Davids Bamber á Hitler í kvikmyndinni Valkyrie. Þar er Hitler túlkaður sem miklu drungalegri karakter og er í alla staði meira ógnvekjandi og geðveikur. Ég hefði viljað byggja upp meiri hatur á einræðisherranum áður en hann var svo plaffaður í bíóinu og andlitið á honum sundurtætt.

Inglourious Basterds er ótrúlega skemmtileg og fáránlega vel gerð afþreyingar-mynd sem skartar frábærum leikurum í öllum hlutverkum og heldur manni vakandi allan tímann. Myndin er kómísk á köflum, sjúklega spennandi og á það til að ganga fram af viðkvæmasta fólki. Hún er allt sem þarf í góða hasar-stráka-spennu-mynd, og ég fílaða!

Topp 10

Ég var að henda inn myndum á topp 10 listann minn. Ég er örugglega að gleyma fullt af myndum, þessar voru bara þær sem komu fyrst upp í hugann. Listinn er samt nokkurnveginn í réttri röð...

1. Börn (2006)
Ég fór einn á þessa mynd í bíó og upplifði bestu bíóferð lífs míns. Myndin var sýnd í sal 5 í Háskólabíó, sem er grafinn ofan í einhverri kjallaraholu. Það voru einhverjar nokkrar hræður með mér í salnum, en mér leið fullkomlega eins og ég væri einn í heiminum. Myndin snart mig á einhvern ólýsanlegan hátt. Ég lifði mig barnslega mikið inn í hana og var ótrúelga nálægt því að bresta í grát þegar ég var kominn heim. Leikræn tilþrif og flottur söguþráður stóðu uppúr og öll tæknileg vinna var til fyrirmyndar. Börn er tvímælalaust mynd sem ég mun horfa á aftur og aftur í gegn um lífið og það þarf eitthvað mikið til að slá hana út af toppi listans míns.

2. Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)
Jim Carrey var alltaf uppáhaldsleikarinn minn þegar ég var lítill. Ég elskaði hann í ofleiknu hlutverkunum sínum í The Mask, Liar Liar omfl. Ég þroskaðist hinsvegar upp úr honum, einhvernveginn og það var ekki fyrr en ég sá hann í Eternal Sunshine... að hann stimplaði sig virkilega inn sem einn af mínum uppáhalds. Ég fílaði myndina í tætlur! Ég er algjör sökker fyrir flóknum söguþráðum sem útskýrast á lokamínútum myndarinnar og Eternal Sunshine of the Spotless Mind er ein af þeim. Handritið og öll hugmyndin í kring um myndina finnst mér stórkostleg, og meistaraleikarar skemma ekki fyrir..

3. A Clockwork Orange (1971)
Klassík. Hvað get ég sagt? Ótrúlega heillandi saga, tragíkómísk og frekar alvarleg á köflum. Stanley Kubrick sýnir sko hvað í sér býr í þessari mynd! Myndin er stútfull af frægum tilvitnunum. Hún er í raun bara epískt meistaraverk, klassík sem allir hafa séð og allir elska.

4. Trainspotting (1996)
Fáránlega áhrifamikil og vel leikin mynd. Ef ég ætti að velja eiturlyfjaforvarnarmynd fyrir unglinga, yrði Trainspotting sennilega fyrir valinu. Hún gefur ótrúelga raunverulega innsýn í líf dópistans og lætur mann finna til með honum. Vel gerð, flott soundtrack og fyrst og fremst: Fáránlega vel leikin!

5. Paris, je t'aime (2006)
Paris, je t'aime er í raun samansafn af stuttum ástarsögum í stuttmyndaformi sem gerast allar í nánasta umhverfi Parísar. Hver stuttmynd er einstök á sinn hátt og það er einmitt það sem gerir myndina sérstaka. Maður veit aldrei við hverju maður á að búast næst. Án efa ótrúlega skemmtileg feel-good-mynd, sem kennir manni kannski eitt og eitt orð í frönsku! :)

6. Lucky Number Slevin (2006)
Skemmtileg, vel gerð og vel gerð klisja frá Hollívúdd. Það sem greip mig við myndina var MEGA twistið sem kom í lokin! Ó guð, ég er sökker fyrir twistum... Myndin var svosem ágætis afþreying, en hún kemst á þennan lista vegna þess að hún inniheldur rúmlega mjög góða leikara og yndislega skemmtilegat plot!

7. Slumdog Millionaire (2008)
Myndin olli algjöru æði þegar hún kom í bíó á Íslandi fyrir nokkrum mánuðum. Það fóru bókstaflega ALLIR að sjá Viltu vinna milljarð? Og hún átti það sko fyllilega skilið. Frábærlega uppbyggð saga og skemmtileg skot af fátækrahverfi í Indlandi gera myndina einstaka. Ókei, kannski var bókin betri, en mér er bara alveg sama um það! Mér fannst myndin fín og mig langar bara ekkert að lesa bókina!

8. 12 Angry Men (1957)
Í algjörri óvissu leigðum við félagarnir þessa mynd saman eitt kvöldið. Hún var sögð góð og við ákváðum að slá til. "Detta í smá flipp" yfir svart-hvítri og eldgamalli mynd sem gerist öll í sama herberginu. Og váá hvað myndin kom mér á óvart! Þrátt fyrir ótrúlega takmarkaða atburðarás og litla fjölbreytni í aðstæðum, var myndin mesta skemmtun! Leikararnir náðu alveg að halda sögunni uppi til síðustu mínútu og það verður að teljast nokkuð gott.

9. Little Miss Sunshine (2006)
Feel-good, feel-good, feel-good. Little Miss Sunshine er feel-good mynd í hæsta gæðaflokki. Hún er svolítið krúttleg og mjög kómísk (þrátt fyrir heldur tragískan söguþráð og glataðar persónur.) Stórskemmtileg og vel leikin líða-vel-mynd sem kemur öllum í gott skap!

10. Sin City (2005)
Ég elska stílinn á þessari mynd! Einhverskonar dimmur teiknimyndasögustíll... Eiginlega alveg svarthvít, nema einstaka litur, sem gerir litina ótrúlega áhrifamikla! Sögurnar í myndinni eru líka frekar epískar. Þær fjalla eiginlega allar um manndráp og hórur, sem er alltaf hressandi í skemmtilegum afþreyingarmyndum eins og Sin City. Sin City er einhverskonar bil á milli Hollívúdd-afþreyingarmyndar og hreins og klárs listaverks. Og það er sko góð blanda.

Nýtt blogg

Hæ Siggi Palli

Ekki gefa mér stig fyrir þessa færslu. Ég er bara að prófa. Topp 5 listinn fer að detta inn!

Peace